Otwierając słoik z przetworem od Kosa Chilli Sos przygotowywałem się na produkt ekstremalnie ostry, który rzuci mnie o glebę i sponiewiera. W wypadku cukinii rolowanej nie ma jednak mowy o wyzwaniu nawet dla wytrzymałych – w porównaniu z ich bazowym sosem ostrym czy musztardą (dotąd wypróbowałem jedynie miodową) zjeżdżamy o parę poziomów. Ostrość jest wciąż dobrze zaznaczona, lecz w żadnym razie nie wulkaniczna.
Czym by było życie bez musztardy... – zagadnął mnie kiedyś jeden znajomy podczas letniej imprezy przy ognisku. Czym by było życie bez chili... – odparłem. A przecież najlepiej, gdy w życiu jest i musztarda, i chili – stąd kolejna już na tym blogu recenzja czegoś ostrego i zarazem musztardowego.
Po pierwszej próbie z użyciem wykałaczki już dobrze wiedziałem, że mam do czynienia z killerem – i ten killer z miejsca zrobił na mnie dobre wrażenie (a kolejne wrażenia były jeszcze lepsze). Paczkę z trzema różnymi produktami od recenzowanej już Kosy odebrałem dziś wieczorem z paczkomatu – gdy zacząłem pisać recenzję, jeszcze nie przestała mnie porządnie piec sporządzona przez nich musztarda miodowa.
Encyclopedia of Korean Folk Culture ma do powiedzenia niepokojące rzeczy o wyobrażeniach na temat magicznych właściwości chili, jakie mają pokutować wśród niektórych mieszkańców Korei. Goczu, albo czerwona papryka, jest wykorzystywana do usuwania [duchowych] nieczystości i odpędzania złych duchów w razie choroby bądź narodzin syna – czytamy. Czerwony kolor papryki miał symbolizować słońce, a jej ostry smak miał skutecznie odstraszać złe moce, zaś jej kształt kojarzono z narodzinami męskiego noworodka.
Ile można oglądać te wszystkie śmieszne, zwariowane filmiki ze śmiałkami, podejmującymi się wyzwania w postaci próby zjedzenia jak największej ilości ostrych i superostrych papryk (czy zjedzenia określonej liczby określonych papryk w jak najkrótszym czasie)? Mnie to jakoś nie potrafi znudzić.
Pisałem już nieraz o badaniach naukowych, wyraźnie wykazujących prozdrowotne właściwości chili. Ostatnio referowałem w dwóch kolejnych wpisach pracę trzech erytrejskich autorów, traktującą m.in. o wartościach odżywczych chili (a także papryk łagodnych), jak też działaniu przeciwzapalnemu, przeciwbólowemu, przeciwcukrzycowemu czy przeciwnowotworowemu papryk ostrych.
Człowiek jest niemal jedynym ssakiem (poza wiewiórecznikiem), potrafiącym znajdować przyjemność w jedzeniu ostrych papryk. Niewrażliwe na kapsaicynę pozostają jednak ptaki, dzięki czemu ostre papryki „selekcjonują” konsumentów swych owoców.
Czas kontynuować i dokończyć streszczenie tekstu trzech erytrejskich autorów (Brhan Khiar Saleh, Abdella Omer, Belay Teweldemedhin) Medicinal uses and health benefits of chili pepper (Capsicum spp.): a review. W opublikowanej już części pierwszej mogliśmy przeczytać o mających znaczenie gospodarcze gatunkach papryki, skali areału upraw i produkcji światowej tych owoców, a także o wartości odżywczej chili, jego wykorzystaniu jako środka przeciwbólowego, przeciwnowotworowego i pomocnego w zwalczaniu innych schorzeń.
Najwięcej na moim blogu znajdzie się chyba recenzji ostrych sosów – pojawia się też jednak sporo zupełnie innych pozycji, w tym streszczenia poświęconych chili artykułów popularnonaukowych i naukowych. Dziś na tapetę pójdzie praca trzech erytrejskich autorów (Brhan Khiar Saleh, Abdella Omer, Belay Teweldemedhin) Medicinal uses and health benefits of chili pepper (Capsicum spp.): a review, opublikowana 5 lipca 2018 r. na portalu MedCrave.
To przede wszystkim sos głęboko owocowy. Ten rys jest w nim najważniejszy – i znakomicie. Sam zresztą w swych domowych produkcjach jako bazę i fundament smaku zawsze traktuję konkretny owoc, na którym wznoszę całą konstrukcję, opieram całą kompozycję. Stąd „Babushka” Dzikiego Billa była w mojej kuchni po prostu skazana na sukces – wyrazista owocowość i dobrze wyczuwalna ostrość to kombinacja, która najłatwiej trafia w mój gust.
Mango to owoc, który nigdy nie budził mojej niechęci, lecz w pełni zdołałem go docenić dopiero wówczas, gdy w kuchni zacząłem regularnie wykorzystywać chili. Do dziś pamiętam, jak salaterka z żółtym, arcysoczystym miąższem ułatwiła mi dokończenie porcji najostrzejszej pizzy, jaką jadłem w życiu. Ten pestkowiec (przynajmniej moim zdaniem) raczej nie łagodzi uczucia ostrości – natomiast podwyższa próg maksymalnej przyjemnej ostrości odczuwalnej. Stąd też aż dziwne by było, gdyby w światowej kuchni nie zaistniał zauważalny wybór ostrych sosów opartych o mango.